ساعتی با آثار جلیل عندلیبی

در این بسته موسیقی ؛ سجاد پورقناد کارشناس و پژوهشگر موسیقی آثار یکی از موثرترین آهنگسازان دهه شصت و هفتاد موسیقی ایران را معرفی و بررسی می کند.
محمدجلیل عندلیبی، 3 اردیبهشت سال 1333 در محلهٔ چهار باغ سنندج متولد شد. او در خانواده‌ای پرورش یافت که هم از طرف مادری، یعنی داییش «حکمت نوبری» که خوانندهٔ رادیو بود و هم از طرف پدری، ایرج عندلیبی که از خواننده‌های رادیو و تلویزیون بود، کمک و راهنمایی شد.

وی در 12 سالگی به مدت 3 سال خوانندهٔ فرهنگ و هنر سنندج به سرپرستی حسن کامکار بود و از 15 سالگی نوازندگی سنتور را آغاز نمود. او پیش از عزیمت به تهران و آغاز تحصیلات دانشگاهی، در دبیرستان هدایت ارکستری تشکیل داد که در جشن‌ها به اجرای موسیقی می‌پرداختند. وی در سال 1352 به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ره یافت و نزد هنرمندانی نظیر: نورعلی برومند، داریوش صفوت، احمد پژمان، علیرضا مشایخی، هرمز فرهت، شاهین فرهت، محمدتقی مسعودیه و مهدی برکشلی آموزش یافت.

عندلیبی در سال 1354 در دانشکدهٔ هنرهای زیبا علاوه بر ساز تخصصی سنتور و ساز الزامی پیانو، ساز دوم فاگوت را زیر نظر «پرژرف» بلغاری فرا گرفت که باعث شد عملاً به‌طور آکادمیک موسیقی کلاسیک غربی را تجربه نماید. در سال 1355 به دعوت داریوش صفوت، به مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی ایران پیوست و ضمن تدریس سنتور، گروه مشتاق یا مولانا را تشکیل داد. گروه مولانا ادامهٔ ارکستر فوق برنامه دانشگاه تهران بود. وی با خوانندگانی نظیر شهرام ناظری و علیرضا افتخاری همکاری داشته‌است.

او کنسرت‌های متعددی در کشورهای مختلف با گروه مولانا به سرپرستی و آهنگسازی خویش اجرا نموده و به معرفی و شناسایی موسیقی ایرانی در کشورهای مختلف پرداخته‌است. او بیش 30 آلبوم موسیقی را آهنگسازی و منتشر نموده‌است.

او اثر کردی و عرفانی «هی گل» را در سال 1365 با صدای بهروز توکلی، و «از دست عشق» عزیز شاهرخی، «دوری» حسینی شریفی، «صدای تازه» با صدای سالار عندلیبی منتشر کرده‌است. همچنین در زمینه موسیقی عرفانی کردستان «با قدسیان 1-2-3»، پیام عزیزی و حسام لرنژاد و «با قدسیان 4» با صدای جمیل خالدی، «تُنگ شکر» با صدای احمد کامیار و آلبوم موسیقی «صدای بی صدایی» با صدای رسول شریفی، از دیگر آثار اوست.
محمدجلیل عندلیبی، مرداد سال 1398 در اختتامیه نهمین جشنواره بین‌المللی دف نوای رحمت، مورد تجلیل قرار گرفت.