تصنیف نوا باغ صدای بهرام حصیری، ۱۳۷۶
تا تشنه شعر تر بارانم ای عشق
پر کن ملال خویش را در جانم ای عشق
آتش بزن چو زخمه بر ساز دل من
تا خود بدانی که از غمت نالانم ای عشق
دریایی ام شد بیقراری ساحل من
توفنده از تاب و تب توفانم ای عشق
من از غبار جاده ها خاک رهت را
شویم کجا با اشک چون بارانم ای عشق
در آسمان خالی و شبهای خاموش
فانوس مهتابی تو در ایوانم ای عشق
بی وعده گر چه آمدی در خانه ی دل
تو میزبان جان و من مهمانم ای عشق
تا باده ی خون شقایق در تو جاریست
آئینه دار بزم سرمستانم ای عشق
تا تشنه شعر تر بارانم ای عشق
پر کن ملال خویش را در جانم ای عشق
آتش بزن چو زخمه بر ساز دل من
تا خود بدانی که از غمت نالانم ای عشق
دریایی ام شد بیقراری ساحل من
توفنده از تاب و تب توفانم ای عشق
من از غبار جاده ها خاک رهت را
شویم کجا با اشک چون بارانم ای عشق
در آسمان خالی و شبهای خاموش
فانوس مهتابی تو در ایوانم ای عشق
بی وعده گر چه آمدی در خانه ی دل
تو میزبان جان و من مهمانم ای عشق
تا باده ی خون شقایق در تو جاریست
آئینه دار بزم سرمستانم ای عشق
آهنگ ها
-
عنوانزمان
-
۷:۰۷
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان