تصنیف نوا باغ صدای بهرام حصیری، 1376
تا تشنه شعر تر بارانم ای عشق
پر کن ملال خویش را در جانم ای عشق
آتش بزن چو زخمه بر ساز دل من
تا خود بدانی که از غمت نالانم ای عشق
دریایی ام شد بیقراری ساحل من
توفنده از تاب و تب توفانم ای عشق
من از غبار جاده ها خاک رهت را
شویم کجا با اشک چون بارانم ای عشق
در آسمان خالی و شبهای خاموش
فانوس مهتابی تو در ایوانم ای عشق
بی وعده گر چه آمدی در خانه ی دل
تو میزبان جان و من مهمانم ای عشق
تا باده ی خون شقایق در تو جاریست
آئینه دار بزم سرمستانم ای عشق
تا تشنه شعر تر بارانم ای عشق
پر کن ملال خویش را در جانم ای عشق
آتش بزن چو زخمه بر ساز دل من
تا خود بدانی که از غمت نالانم ای عشق
دریایی ام شد بیقراری ساحل من
توفنده از تاب و تب توفانم ای عشق
من از غبار جاده ها خاک رهت را
شویم کجا با اشک چون بارانم ای عشق
در آسمان خالی و شبهای خاموش
فانوس مهتابی تو در ایوانم ای عشق
بی وعده گر چه آمدی در خانه ی دل
تو میزبان جان و من مهمانم ای عشق
تا باده ی خون شقایق در تو جاریست
آئینه دار بزم سرمستانم ای عشق
آهنگ ها
-
عنوانزمان
-
7:07
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان